გოჭი ადიბასი

.

რატომ(?)ღაც არავინ გაუჩინარდა თავის ჰანასთან ერთად და ამიტომ მის მაგივრად მე დავუბერავ თქვენთვის, ჩემი კლავიატურიდან თქვენი მონიტორისაკენ.

.

ფილმზე მოგიყვებით. “ღია ზღვა” – ასე ჰქვია ფილმს, რომელშიც დროის დიდ მონაკვეთში მოქმედება ზღვაში ვითარდება. ვერ ვიტყვი რომ ფილმი გენიალურია და ძალიან მინდა ყველამ ნახოს, უბრალოდ სასიამოვნოა გრილ და სველ ნივთიერებებზე წერა. ტალღების ტყლაშუნის ხმისათვის მიყურადება.

.

მოკლედ, ფილმის მთავარი გმირები არიან ცოლ–ქმარი, რომლებმაც როგორც იქნა მოახერხეს თავისუფალი დროის გამონახვა და ერთად გაემგზავრნენ დასასვენებლად, ბაჰამის კუნძულებზე. დანიშნულების ადგილას, სასტუმროში დაბინავდნენ, წყალში იცურეს, სურათები გადაიღეს (ერთი სურათი ხელოვნური ზვიგენის ხახაში თავშეყოფილი) ქალმა იშოპინგა, საღამოთი სანაპიროზე გაისეირნეს, მერე კი შიშვლებმა დაიძინეს. მეორე დილით  ადრიანად გაიღვიძეს, წყალქვეშ ჩასაყვინთი მოწყობილობები აიღეს, კატერზე დასხდნენ, ზღვაში შეცურეს. ინსტრუქტორმა მათ და დანარჩენ მგზავრებსაც აუხსნა თუ რა და როგორ უნდა გაეკეთებინათ, ისიც უთხრა რომ ახლომახლო ზვიგენები ბინადრობდნენ, მაგრამ ნუ შეგეშინდებათ, აგრესიულები არ არიანო. ამის შემდეგ ჩვენმა წყვილმა, წყალზედა მკაცრი რეალობა კატერზე დატოვეს და თავით წყალქვეშა სამყაროში გადაეშვნენ.

.

აი, აქამდე ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ კატერზე დატოვებულ რეალობასთან ერთად, საზღვაო ტრანსპორტზე დაუდევარი ინსტრუქტორებიც დარჩნენ, რომელთა წყალობითაც მოხდა გაუგებრობა და წყილს ზედაპირზე ამოსულმა ცოლ–ქმარმა აღმოაჩინა რომ კატერი უკვე წასულიყო ნაპირისკენ. ისინი მარტონი დარჩნენ ზღვაში. თუმცა იყვნენ ზვიგენებიც, ახლომახლო. ბოლომდე რთული წარმოსადგენია თუ როგორი განცდა შეიძლება დაეუფლოს ადამიანს მსგავს სიტუაციაში. წყალი. წყალი. წყალი. წინ, უკან, მარჯვნივ, მარცხნივ – ყველგან წყალი.ახლომახლო ზვიგენები. ახლომახლო. მათ დაბლა კი “ჯადოსნური სამეფო” – ასე ერქვა იმ წყალქვეშა არე–მარეს. გავიდა ერთი საათი, ორი, სამი… დრო გადიოდა.

.

თავიდან სიუზანი და დანიელი ცდილობდნენ მხნედ ყოფილიყვნენ და ერთმანეთს ამხნევებდნენ, მაგრამ ერთ ეპიზოდში ნერვებმა უმტყუნათ და ნამდვილი ოჯახური სცენა გაითამაშეს – დაიწყეს კამათი. შენი ბრალია აქ რომ წამოვედითო, ჩემი კი არა შენი ბრალიაო და ა.შ.

.

ცოლ–ქმრის ჩხუბს ზვიგენმაც მოჰკრა ყური. იმ ბრიყვს ეგონა მართლა ჩხუბობენო და მათთან უფრო ახლოს დაიწყო ცურვა. სულ ახლოს.

.

ფილმის ფინალს არ გეტყვით, ან გამოიცანით, ან უყურეთ და თავდ ნახეთ რაც მოხდება.

უცნაური დამთხვევაა, მაგრამ ზუსტად ფილმის ნახვის შემდეგ წავაწყდი ამ სურათს ინტერნეტში.

ესეც მკაცრი რეალობა, რისგან გაქცევასაც ცდილობდნენ ფილმის გმირები. ასეა, პატარა თევზები (თითქმის) ყოველთვის დიდი თევზის მუცელში ხვდებიან.

ხო, მართლა, თევზის მუცელზე გამახსენდა. ცოტა ხნის წინ ხელში ჩამივარდა (არ მკითხოთ როგორ) წერილი, რომელიც თურმე ზვიგენის მუცლიდან ამოღებულ ბოთლში აღმოჩენილა. აი, ეს წერილი:

გამარჯობა

დიდი დრო გავიდა რაც შენთვის წერილი აღარ მომიწერია. თავი წერილებით ამევსო. იმედია მაპატიებ. შენც უნდა გამიგო. არ მიყვარს როცა მიბრაზდები. მართალია მე ეგეთიც მიყვარხარ, მაგრამ მაინც. ამიტომ თავი დაანებე გაბრაზებებს და საკუთარი თავიდან კატაპულტირებას.

დღეს გასტრონომიულ–ფილოსოფიურ თემაზე გესაუბრები. რამდენიმე დღის წინ მეგობარმა მთხოვა გოჭების კასტრაციაში დავხმარებოდი. მინდა გითხრა, რომ აქამდე მსგავს საქმიანობაში შემჩნეული არ ვყოფილვარ, (ღიმილი) მაგრამ უარი მაინც ვერ ვუთხარი. ავდექი და წავედი. მივედი თუ არა, კასტრირების პროცედურაც დაიწყო.  “ქირურგი” გადამდგარი ვეტექიმი გახლდათ, ულვაშებიანი. მართალია დილა იყო, მაგრამ უკვე გადაკრული ჰქონდა. ჩემი მოვალეობა, მიწაზე განრთხმული გოჭის უკანა ფეხებით დაჭერაში გამოიხატებოდა. საწყალი ცხოველი, კაფკას “პროცესის” პერსონაჟის მსგავსად ვერ გაეგო თუ რა დააშავა და რა გვინდოდა მისგან, ამიტომ ხმამაღლა ჭყიოდა. აღარ მოგიყვები ლანცეტზე, სისხლებზე და სხვა რაღაცეებზე, უბრალოდ გეტყვი, ყველაფერი ჩემს თვალწინ, ოც სანტიმეტრში ხდებოდა.

როგორც იქნა მოვრჩით და ხელში შეგვრჩა ოთხი დაკოდილი გოჭი და რვა ცალი ყვერი. გაგიკვირდება და წინ უარესი მელოდა. ეს უარესი კი ტაფაში შემწვარი ყვერები იყო, რომელიც უნდა გვეჭამა. (ღიმილი) თუმცაღა არც ისეთი ცუდი გამოდგა როგორც ერთი შეხედვით მეგონა. გემრიელი იყო, ნამდვილი დელიკატესი. (რა ფუ, გემრიელი იყო მეთქი.) “ქირურგიც” საინტერესო ადამიანი აღმოჩნდა. ბევრჯერ თქვა: არ გავაკეთე კარგი საქმე, მაგრამ რას ვიზამო. თურმე “ინტელექტკლუბის” მოყვარული ყოფილა. სულ ზეპირად იცოდა მოთამაშეების გვარები. ბოლო “ბროლის ბუ”–ზე ყველა ერთსულოვნად შევთანმხდით რომ მაგარია და დავიშალეთ.

მწუხრისას ხელში ზაზა ბურჭულაძის ახალი რომანი “ადიბასი” ავიღე და კითხვა დავიწყე. რომანის დასაწყისში სიტყვა ადიბასის განმარტების წაკითხვისთანავე, რაც ყოველივე ყალბს, სუროგატს ნიშნავს, გოჭები გამახსენდნენ – გოჭი ადიბასი, გოჭი რომელიც ღორი რომ გახდებოდა დედალ ღორებში უნდა ევლო, ახლა კი იგი ამას ყვერების არქონის გამო ვეღარ გააკეთებს. წიგნში მოქმედება 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს ვითარდება. ქვეყანაში ომია, წიგნის გმირები კი არაადეკვატურად მოქმედებენ, ისე იქცევიან, ვითომც არაფერი არ მომხდარა. კითხვის დასრულების შემდეგ ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა რომ ადიბასის პერსონაჟები, მიუხედავად იმისა რომ მთელი რომანის დროს მხოლოდ სექსზე ფიქრობენ და ჟიმაობენ, ისინი მაინც გოჭ ადიბასებად რჩებიან. ცუდი კი ის არის, რომ ისინი მხოლოდ წიგნის პერსონაჟები არ არიან. ნეტა ვინ შეჭამა ჩვენი ყვერები?

სულ ეს იყო ჩემო ჰანა. ახლა ამ წერილს ავიღებ, ბოთლში ჩავდებ და ზღვაში მოვისვრი. მაინც გინდოდა ვინმეს ასე რომანიკულად გამოეგზავნა წერილი და აჰა, აგისრულდა ოცნება. სანამ ჩემზე გაბრაზებული იქნები, მანამდე სულ ასე გამოგიგზავნი წერილებს. კარგად.

არავინ

დაუჯერებელია პირდაპირ, არავინს ვერსად ვერ გავექეცი.