ფოლადის ფუნთუშა

დღეს დილით ელექტრონული წერილი მივიღე. წერილს “არავინ” მწერდა. მინდა გითხრათ, მე და არავინ ჭადრაკს ვთამაშობთ და ასე, დაახლოებით თვეში ოთხჯერ – ხუთჯერ ერთმანეთს ჩვენს მიერ გაკეთებულ სვლებს ვწერთ, მაგალითად ასე: მc3 ან  h6, მეტი არაფერი. ჩვენი საჭადრაკო პარტიის ნახევარგზაზე დაფის ცენტრში განმხოლოებულუ (განმარტოებული) d4 პაიკი გაჩნდა. არ ვიცი, ამ პოზიციამ თუ ჰანასთან არეულმა ურთიერთობამ, როგორც ჩანს ძალიან იმოქმედა არავინზე და საკმაოდ აფორიაქებული წერილი მომწერა. მოდი, პირდაპირ წერილს გაგაცნობთ თორემ ჩემი შესავალი უხეირო ფილმის დასაწყისში კადრს მიღმა მოსაუბრე ადამიანის მონოლოგს ემსგავსება.

გამარჯობა ჯორჯ პაიკ

მას შემდეგ, რაც შენი პოსტი “ხელის თხოვნის ტუტორიალი” წავიკითხე, სულ ვცდილობ რამე ორიგინალური მოვიფიქრო და ჰანას ხელი ვთხოვო. მრავალი მცდელობის მერე როგორც იქნა რაღაც მოვიფიქრე. გავიხადე, დავწექი და წავედი ჰანასთან. რომ მივედი, მარჯვენა ხელი მოვმუშტე, წინ გავიშვირე და დავიწყე. ჩემო ჰანა, ერთი იგავი უნდა მოგიყვე:

იყო ორი ძმა: ერთი სულთანს ემსახურებოდა და მდიდრულად ცხოვრობდა, მეორე კი საკუთარი მარჯვენით შოულობდა ლუკმაპურს. ერთხელ მდიდარმა ძმამ უთხრა ღარიბს: რატომ არ დაუდგები ვინმე მდიდარს მოსამსახურედ, აღარ მოგიწევდა მაგდენი წვალება ერთი ლუკმისთვისო. ღარიბმა უპასუხა: მაგ დამამცირებელი საქმის კეთებას, რასაც შენ ეწევი, მირჩევნია საკუთარი ცხელი ოფლით რკინა გავადნო, მისგან ცომი მოვზილო, პური გამოვაცხო და ის ვჭამო. იგავის მორალი – საკუთარი ხმელი პურის დადება გერჩიოს ხელზე, ვიდრე მოსამსახურის ოქროს ქამარი გერტყას წელზე.

ეს იგავი “ფეისბუქზე” წავიკითხე, იქვე ერთი ასეთი კომენტარი იყო დატოვებული: გააჩნია, ვის რა უდევს სულში. მართალია! ვისაც რა უდევს სულში, ის უდევს ხელისგულში. ჰანა, მე შენ მყავხარ სულში და მიზიხარ ხელისგულში. მინდა სულ ასე გაგრძელდეს. მართალია ოქროს სასახლეების აშენებას ვერ დაგპირდები, მაგრამ ყოველ დილით საწოლში ჩაისთან ერთად ფოლადის ფუნთუშებს მოგართმევ ხოლმე. ეს ვთქვი, ხელისგული გავშალე, საქორწინო ბეჭედი ავიღე და ჰანას გავუკეთე თითზე. ჰანამ გამიღიმა და დაიწყო ჩვენი თანაცხოვრება. პირველი ღამის შემდეგ, დილით ადრე ავდექი. მინდოდა მისთვის ჩაი და ფუნთუშები მიმერთმია საწოლში. წინა ღამით საწოლის ქვეშ სპეციალურად დატოვებული ფოლადი ძალზედ გავარვარებულიყო, მეც ავიღე, მოვზილე და ფოლადის ფუნთუშები გამოვაცხე.  ჩაიც ავადუღე, ერთი კოვზი შაქარი ჩავყარე და მოვურიე. კოვზი ფინჯნის გვერდებს ეხლებოდა და სასიამოვნო ხმას გამოსცემდა. ცოტა არ იყოს ხმა დიდხანს გაიწელა და უსიამოვნო შეგრძნებაში გადაიზარდა… გამომეღვიძა. იმ დილითაც მეზობლის კამეჩის კისერზე  შებმულმა ეჟვანის წკარუნმა გამომაღვიძა. ხო, ყველაფერი სიზმარი იყო.

რამდენი ვიწვალე ეს სიზმარი რომ მენახა და კამეჩები… არა, ჩემი ბრალიცაა, ხომ ვიცი რომ ჰანა უშაქრო ჩაის სვამს, რატომ მოვინდომე ფინჯანში შაქრის ჩაყრა და კოვზით მორევა. მაინც დავუშვი შეცდომა.

კd7

არავინ

ფართოდ დაბრმავებული თვალები

უხსოვარ დროს, დედამიწის ერთ პატარა კუთხეში ყველანაირი ადამიანური გრძნობა, ემოცია, თვისება და ხასიათი შეიკრიბნენ. ცოტა ხანში მოწყენილობამ წასვლა დააპირა როცა სიგიჟემ თქვა: მოდი, დამალობანა ვითამაშოთო. ინტრიგამ კოპები შეკრა – ეგ რაღა თამაშიაო. სიზარმაცემ თქვა მეზარებაო, სიამაყემ იუკადრისა – არაო, მე არ შემეფერებაო. სიმართლემ დამალვას რა აზრი აქვს, მაინც ვერსად დაიმალებიო. სამაგიეროდ ენთუზიაზმი ეიფორიასთან ერთად აცეკვდა, სიხარულმა ხტუნვა დაიწყო. ბოლოს მაინც დაიწყეს დამალობანას თამაში.

პირველად სიგიჟე დაიხუჭა და მილიონამდე დაიწყო თვლა, სხვები დასამალად გაიქნენ. რწმენა ცაში აფრინდა, ტრიუმფი ყვლაზე მაღალ ხეზე აძვრა, დამოკიდებულება მის ჩრდილს შეეფარა და იქ დაიმალა. ვნება ვულკანის კრატერში გაუჩინარდა. გულმავიწყობაც დაიმალა სადღაც, მაგრამ ახლა რომ ჰკითხოთ აღარ ახსოვს სად. კეთილშობილებამ ბევრი იდეალური ადგილი მონახა დასამალად მაგრამ ყველა თავის მეგობრებს დაუთმო. სიყვარულმა ბევრი იხეტიალა და ვარდების ბუჩქნარში მიიმალა.

999 998, 999 999, მილიონი, დაიძახა სიგიჟემ, თვლა დაამთავრა, თვალები გაახილა და დანარჩენების ძებნას შეუდგა. პირველი სიზარმაცე იპოვა, რომელიც იქვე, მის უკან დაგდებულ ლოდს ეფარებოდა. ვნებაც ადვილად შენიშნა ამოფრქვეული ვულკანის ლავაში. სევდა მიყრუებულ ადგილას, გამოქვაბულში ნახა. სილამაზე გამჭვირვალე და ცქრიალა ნაკადულის ძირში იპოვა, იქვე კი ორჭოფობა იდგა ღობესთან და ვერ გადაეწყვიტა ღობის რომელ მხარეს დამალულიყო.

მოკლედ, სიგიჟემ ყველა მოთამაშე იპოვა სიყვარულის გარდა. სად არ ნახა, სად არ ეძება მაგრამ ვერსად მიაგნო. ბოლოს როგორც იქნა ვარდის ბუჩქნარს მიადგა, ხელით ტოტები გადასწია და ამ დროს ყვირილის ხმა შემოესმა. თურმე ვარდის ბასრი ეკლები სიყვარულს თვალებში შერჭმია. ასე დაბრმავდა სიყვარული. სიგიჟე ძალიან შეწუხდა. გრძნობდა რა დიდ პასუხისმგებლობას მომხდარის გამო, სიყვარულს დაპირდა: ამიერიდან გვერდიდან აღარ მოგშორდებიო. მას შემდეგ სულ ხელიხელჩაკიდებულნი დადიან სიგიჟე და სიყვარული.

აი, ასეთ სახალისო იგავს ვკითხულობდი (რომელიც შემოკლებულად მოგიყევით) და გავიფიქრე – ეს იგავი ყველა შეყვარებულმა უნდა იცოდეს. კი, ბევრმა იცის რომ სიყვარული ბრმაა, მაგრამ ფაქტობრივი (იგავური) მტკიცებულებები მაინც სულ სხვაა. უკვე ვაპირებდი თქვენთვის მერჩია წერილის სახით მიწერეთ შეყვარებულებს მეთქი, როდესაც შემთხვევით ჟან–ჟაკ რუსოს რჩევას წავაწყდი სასიყვარულო წერილის დაწერის სტილის თაობაზე. ის ამბობს:

სასიყვარულო წერილების წერა ასეა საჭირო: წერა ისე უნდა დაიწყო რომ არ იცოდე რისი თქმა გსურ, ხოლო ისე უნდა დაამთავრო რომ ვერ გაიგო რა დაწერე.

ყოჩაღ ჟან–ჟაკ ფრანგო, კარგი ფორმულირებაა. აქდან გამომდინარე ჯობია ზეპირად მოუყვეთ იგავი თქვენს რჩეულებს. მე კი ისე მომეწონა რუსოს გამონათქვამი, რომ ჩემ ვირტუალურ ნაცნობს, “არავინ”–ს შევეხმიანე და შევთავაზე – იქნებ ასეთ სტილში მისწერო სასიყვარულო წერილი შენს ჰანას მეთქი. თავიდან იუარა, მერე კი დამთანხმდა. მაშ ასე, წერილი ჰანას:

დიდი ხანია არაფერი არ მომიწერია, შენც სდუმხარ. არც კი ვიცი რა გითხრა. არა, სათქმელი ბევრი მაქვს მაგრამ… ან რა აზრი აქვს რომ გითხრა. მომისმენ მაინც? შენი “ფეისბუქის” კედელზე უკვე “სხვა” პოსტავს მუსიკალურ ლინკებს. მე სულ შენზე ვფიქრობ, მაგრამ აღარ მინდა კიდევ ვიფიქრო. მიყვარხარ. ჯობია არ მიყვარდე. ვიცი, შენ სულ არ ფიქრობ ჩემზე. დაგივიწყებდი რომ შემეძლოს. მორჩა, აღარ მიყვარხარ. ჩვენი ურთიერთობიდან ისევე არაფერი არ გამოვა, როგორც ამ ჩოჩორიდან ზებრა არ გაიზრდება. მაგრამ რომ მიყვარხარ? მშვიდობით. უკვე მენატრები.

აშშ–ს შტატ ჯორჯიაში დაიბადა ჩოჩორი, დაიბადა მაგრამ რა დაიბადა! ჩოჩორის დედა ვირია, მამა კი ზებრა. პატარას ოთხივე ფეხი ზებრისებურად აქვს მოხატული, სხვა მხრივ კი ძალიან ჰგავს დედიკოს. ხასიათით რომელ მშობელს დაემსგავსება ჯერ ძნელი სათქმელია.

არ ვიცი როგორ გაგრძელდება ჰანას და არავინის ურთიერთობა, მაგრამ ის კი ფაქტია, ხშირად ის ასეთი წერილით სრულდება:

ძვირფასო ემი, იმედია, შინ ყველაფერი რიგზე დაგხვდება. ენს გადავეცი შენი განკარგულებები და რომ ჩამოხვალთ, სადილი გამზადებული იქნება შენთვის და ბავშვებისთვის. მე არ დაგხვდებით. გადავწყვიტე ცალკე ვიცხოვრო და ამ დილით პარიზს მივემგზავრები. ამ წერილს იქიდან გამოგიგზავნი. უკან აღარ დავბრუნდები. ჩემი გადაწყვეტილება საბოლოოა. მარად შენი ჩარლზ სტრიკლენდი

წერილი მოყვანილია სომერსეტ მოემის წიგნიდან “მთვარე და ექვსპენიანი”.