ფოლადის ფუნთუშა

დღეს დილით ელექტრონული წერილი მივიღე. წერილს “არავინ” მწერდა. მინდა გითხრათ, მე და არავინ ჭადრაკს ვთამაშობთ და ასე, დაახლოებით თვეში ოთხჯერ – ხუთჯერ ერთმანეთს ჩვენს მიერ გაკეთებულ სვლებს ვწერთ, მაგალითად ასე: მc3 ან  h6, მეტი არაფერი. ჩვენი საჭადრაკო პარტიის ნახევარგზაზე დაფის ცენტრში განმხოლოებულუ (განმარტოებული) d4 პაიკი გაჩნდა. არ ვიცი, ამ პოზიციამ თუ ჰანასთან არეულმა ურთიერთობამ, როგორც ჩანს ძალიან იმოქმედა არავინზე და საკმაოდ აფორიაქებული წერილი მომწერა. მოდი, პირდაპირ წერილს გაგაცნობთ თორემ ჩემი შესავალი უხეირო ფილმის დასაწყისში კადრს მიღმა მოსაუბრე ადამიანის მონოლოგს ემსგავსება.

გამარჯობა ჯორჯ პაიკ

მას შემდეგ, რაც შენი პოსტი “ხელის თხოვნის ტუტორიალი” წავიკითხე, სულ ვცდილობ რამე ორიგინალური მოვიფიქრო და ჰანას ხელი ვთხოვო. მრავალი მცდელობის მერე როგორც იქნა რაღაც მოვიფიქრე. გავიხადე, დავწექი და წავედი ჰანასთან. რომ მივედი, მარჯვენა ხელი მოვმუშტე, წინ გავიშვირე და დავიწყე. ჩემო ჰანა, ერთი იგავი უნდა მოგიყვე:

იყო ორი ძმა: ერთი სულთანს ემსახურებოდა და მდიდრულად ცხოვრობდა, მეორე კი საკუთარი მარჯვენით შოულობდა ლუკმაპურს. ერთხელ მდიდარმა ძმამ უთხრა ღარიბს: რატომ არ დაუდგები ვინმე მდიდარს მოსამსახურედ, აღარ მოგიწევდა მაგდენი წვალება ერთი ლუკმისთვისო. ღარიბმა უპასუხა: მაგ დამამცირებელი საქმის კეთებას, რასაც შენ ეწევი, მირჩევნია საკუთარი ცხელი ოფლით რკინა გავადნო, მისგან ცომი მოვზილო, პური გამოვაცხო და ის ვჭამო. იგავის მორალი – საკუთარი ხმელი პურის დადება გერჩიოს ხელზე, ვიდრე მოსამსახურის ოქროს ქამარი გერტყას წელზე.

ეს იგავი “ფეისბუქზე” წავიკითხე, იქვე ერთი ასეთი კომენტარი იყო დატოვებული: გააჩნია, ვის რა უდევს სულში. მართალია! ვისაც რა უდევს სულში, ის უდევს ხელისგულში. ჰანა, მე შენ მყავხარ სულში და მიზიხარ ხელისგულში. მინდა სულ ასე გაგრძელდეს. მართალია ოქროს სასახლეების აშენებას ვერ დაგპირდები, მაგრამ ყოველ დილით საწოლში ჩაისთან ერთად ფოლადის ფუნთუშებს მოგართმევ ხოლმე. ეს ვთქვი, ხელისგული გავშალე, საქორწინო ბეჭედი ავიღე და ჰანას გავუკეთე თითზე. ჰანამ გამიღიმა და დაიწყო ჩვენი თანაცხოვრება. პირველი ღამის შემდეგ, დილით ადრე ავდექი. მინდოდა მისთვის ჩაი და ფუნთუშები მიმერთმია საწოლში. წინა ღამით საწოლის ქვეშ სპეციალურად დატოვებული ფოლადი ძალზედ გავარვარებულიყო, მეც ავიღე, მოვზილე და ფოლადის ფუნთუშები გამოვაცხე.  ჩაიც ავადუღე, ერთი კოვზი შაქარი ჩავყარე და მოვურიე. კოვზი ფინჯნის გვერდებს ეხლებოდა და სასიამოვნო ხმას გამოსცემდა. ცოტა არ იყოს ხმა დიდხანს გაიწელა და უსიამოვნო შეგრძნებაში გადაიზარდა… გამომეღვიძა. იმ დილითაც მეზობლის კამეჩის კისერზე  შებმულმა ეჟვანის წკარუნმა გამომაღვიძა. ხო, ყველაფერი სიზმარი იყო.

რამდენი ვიწვალე ეს სიზმარი რომ მენახა და კამეჩები… არა, ჩემი ბრალიცაა, ხომ ვიცი რომ ჰანა უშაქრო ჩაის სვამს, რატომ მოვინდომე ფინჯანში შაქრის ჩაყრა და კოვზით მორევა. მაინც დავუშვი შეცდომა.

კd7

არავინ