ჭეშმარიტებით სავსე

ღვინოშია ჭეშმარიტებაო – ამბობენ. რატომაც არა, ღვინო მაგარი რამ არის! კარგად იცით, საახალწლოდ ადამიანების უმრავლესობა განსაკუთრებით დაეძებს ხოლმე ჭეშმარიტებას. ჭიქებით, ფიალებით, ყანწებით – ჭეშმარიტებისკენ სავალი გზა ძალიან ფართოა და გრძელი. პირადად მე არ მიყვარს სახალხო მსვლელობები და მაშინ როცა ყველა ზეიმობს, როგორც წესი ვითგრუნები. არც ყანწებით და ფართო გზებით მიყვარს სიარული, მცირე დოზით და ვიწრო ბილიკებით მირჩევნია გადაადგილება. აი, ახლაც სასიამოვნო ვიწრო ბილიკს მივუყვები და ვარ.

ამ დღეებში, ჰერმან ჰესეს “ზიტჰარტა” წავიკითხე. წიგნი ძიებაზეა. სიცოცხლის არსის, საკუთარი “მე”–ს ძიებაზე, სრულყოფილების მიღწევაზე. ვაღიარებ, საკუთარ “მე”–ზე უკეთ, გუგლში სასურველი ფაილების “სერჩვა” უფრო მიადვილდება, ამიტომ წიგნისგან შთაგონებულმა გადავწყვიტე ერთხელ კიდევ მომეძებნა “მე”, ამჯერად გუგლში. გუგლი იმიტომ შევარჩიე რომ ის საუკეთესოა. (გუგლზე გამახსენდა: ერთი კითხულობდა, რომელია ყველაზე საუკეთესო საძიებო სისტემაო – დაგუგლე და გაიგებო, იყო პასუხი.)

პირველად ქართულად ვცადე, აი, შედეგიც:

ვიკიპედია, მანდ არ შევედი თორემ პოვნის რა გითხრათ და ნამდვილად კი დავიკარგებოდი. შემდეგ ძირითადად ქართული ბლოგებია, რომლებსაც ისედაც ვადევნებ თვალს და ყველა თავისებურად კარგია, თუმცა “მე” ვერც იქ ვიპოვე. მერე რუსულად და ინგლისურადაც ვეძებე, მაგრამ ამჯერადაც უშედეგოდ. ამდენი “სერჩვისგან” დავიღალე და შევეშვი.

არადა ჰესე გვეუბნება თავის წიგნში, რომ მიზნისკენ ისე უნდა ისწრაფვოდე, როგორც წყალში ჩავარდნილი კენჭი მიექანება ფსკერისკენ – პირდაპირ, მიზანმიმართულად და შეუჩერებლად. ჩემი საქციელი კი გამოუცდელ მოთხილამურეს მაგონებს მთის მწვერვალიდან თხილამურებზე შემდგარი ქვევით ნელი სრიალით, სლალომ–სლალომ რომ ეშვება.

ჰესე იმასაც ამბობს: ადამიანი ხშირად ხიდან მოწყვეტილ ფოთოლს ჰგავს, ქარის დაბერილზე ჰაერში რომ ფარფატებს და მიწაზე ეცემა, ზოგი კი ვარსკვლავივითა, მას ვერანაირი ქარი ვერ შეუცვლის მიმართულებას და თავის არჩეულ გზას მიჰყვება.

წიგნი იგავის სტილშია დაწერილი და ერთგვარად ჭკუის დამრიგებლური პათოსი გაჰკრავ. ალბათ, ათი წლის წინ რომ წამეკითხა უფრო მომეწონებოდა, თუმცა ნებისმიერ შემთხვევაში ღირს მისი წაკითხვა. თუნდაც იმიტომ რომ გამეგო, ცოდნის გადაცემა შეიძლება – სიბრძნის არა. (სიბრძნე მაინც სულ სხვაა.) ხო, წიგნში სხვებთან ერთად ერთი პერსონაჟიცაა, ქალი, რომელმაც 42 სასიყვარულო თამაში იცოდა.

გრადუსმა ძალა დაკარგა, მე მოვრჩი.

პ.ს. ფანჯრიდან ხმა მესმის, ვიხედები და რვიანების ხაზვით (არ ვაჭარბებ) მიმავალ კაცს ვხედავ. მიდის, როგორც ზიტჰარტა დადიოდა ჭეშმარიტების საძიებლად, თუმცა ის უკვე სავსეა ჭეშმარიტებით.